Ja hoi eh Suus, kook jij ooit nog wel? Nou, niet zo vaak eerlijk gezegd – maar wel vaker dan ik erover blog, hoor. Zo deed ik in juli een challenge met mezelf waarbij ik 30 dagen lang thuis at aan m’n eigen keukentafel. Op Instagram terug te vinden onder de hashtag #denieuwekeukentafel. Inmiddels is…
Dat je makkelijk zelf amandelspijs kunt maken, wist ik natuurlijk allang: mijn moeder doet al twintig jaar niet anders. En met het door haar gemaakte spijs – vaak netjes in een potje in de koelkast bewaard – maakte ik dan kerststol of paasbrood.
Toch gebiedt de eerlijkheid me te zeggen dat ik nog nooit had geprobeerd om zélf spijs te maken. “Hartstikke makkelijk”, dat zeggen ervaren koks nu eenmaal nogal vaak over dingen die desalniettemin een half uur duren en nog steeds kunnen mislukken.
Hoi, long time no see!
O jongens, het was op veel fronten een heerlijke zomer. Ik deed en at zo veel dingen dat de tijd/rust om op te schrijven wat dan allemaal, ontbrak.
Dat geeft natuurlijk niet, want vandaag heb ik weer een heel lekker recept voor jullie. Zes jaar geleden zocht ik vriendinnetje Eva op in het zuidelijkste puntje van Spanje en daar aten we werkelijk de lekkerste gnocchi met blauwe kaas-roomsaus-walnoten van de wereld.
Ik probeerde het nog wel eens na te maken, maar zo lekker als daar was het nooit.
Tot gisteren!
Zo veel lekker gegeten, zo weinig gelegenheid om erover te bloggen! Tja, m’n “elke week een recept”-richtlijn heb ik afgelopen maand gruwelijk verwaarloosd. Nu had ik met mijn ongeluk een goed excuus – blogjes tikken met een hand ging zo langzaam dat ik het liever niet te veel deed.
Gelukkig gaat het nu stukken beter. Wat voedsel betreft had dat ongeluk trouwens ook zo zo’n beperkingen, maar die bleken uiteindelijk juist nieuwe mogelijkheden te zijn. Door de klap op mijn kaak kon ik alleen vloeibaar en zacht voedsel eten. Bovendien kon ik niet zelf koken met een arm in het gips. Samen resulteerde dat erin dat mijn lieve vrienden aan de slag gingen in m’n keuken met nieuwe recepten.
De Ottolenghi-hype is wel zo’n beetje voorbij, las ik laatst ergens. Waar zijn kookboeken Plenty en Plenty More niet aan te slepen waren, valt de verkoop van het nieuwe NOPI tegen. En toeval of niet, ik zie NOPI inderdaad al een paar weken schijnbaar onaangeroerd op de kookboekentafel liggen bij m’n plaatselijke bieb.
Zelf ben ik ook nog niet in de verleiding gekomen het boek mee te nemen. Misschien is het een kwestie van verzadiging: Yotam Ottolenghi voorziet je in zijn vorige kookboeken al van zo’n berg heerlijke, maar gecompliceerde recepten, dat je voorlopig vooral denkt OK IK SNAP HET DIT WAS GENOEG LAAT ME MAAR EVEN. I don’t need more of his recipes, I’ve already got plenty, zeg maar – om er even een flauwe woordgrap in te gooien.