Dit is een prima curry in de categorie ‘makkelijk, voedzaam en lekker’. Omdat ik wel weer eens wat anders wilde proberen dan de groene curry die ik regelmatig maak – en ik toevallig op dit recept stuitte in het Week Zonder Vlees-magazine.
Aubergine is misschien wel m’n lievelingsgroente, Italiaans m’n favoriete keuken. Combineer die twee en je hebt een ovenschotel om bij weg te dromen. Dat ik dit gerecht – dat niet moeilijk is, maar wel een uur bereidingstijd vergt – gisteren na een lange werkdag wilde maken, zegt genoeg. En ach, om acht uur eten past wel bij de mediterrane keuken toch?
PS. Oké ik geef toe, deze maaltijd ziet er niet uit op de foto. Maar geloof mij, het is supergoed.
‘Ik heb zin in quiche’, zei B aan de telefoon. Hij stond op het punt om in de trein te stappen na een lange werkdag en ik was thuis aan het nadenken over wat we vanavond zouden eten. Toevallig had ik vorige week al een hele preitaart in m’n eentje opgegeten (in drie etappes, dat…
…ja, die heb ik natuurlijk niet zelf uitgevonden. De credits hiervoor gaan naar het Engelstalige kookblog Smitten Kitchen.
Cacio y pepe; wie wel eens in Rome is geweest, heeft ’t ongetwijfeld geprobeerd. Zo niet: je hebt wat gemist. Subliem in z’n eenvoud is deze pasta met saus van pecorino en zwarte peper. En eh ja, dat is letterlijk alles dat erin zit.
Huh, kan dat lekker zijn?
Ja, dat kan.
Sterker nog, dat smaakt geweldig.
Een eenpersoonsportie van iets maken vind ik een van de moeilijkere dingen in de keuken. Ik maak al gauw te veel, te weinig, de verhoudingen kloppen niet of het smaakt niet-voor-herhaling-vatbaar. Terwijl 2 porties maken niet altijd handig is – bijvoorbeeld omdat ik de rest van de week samen of elders eet. Dus ja, dan…