…ja, die heb ik natuurlijk niet zelf uitgevonden. De credits hiervoor gaan naar het Engelstalige kookblog Smitten Kitchen.
Cacio y pepe; wie wel eens in Rome is geweest, heeft ‘t ongetwijfeld geprobeerd. Zo niet: je hebt wat gemist. Subliem in z’n eenvoud is deze pasta met saus van pecorino en zwarte peper. En eh ja, dat is letterlijk alles dat erin zit.
Huh, kan dat lekker zijn?
Ja, dat kan.
Sterker nog, dat smaakt geweldig.
Ultiem comfort food, deze pastaschotel uit de oven. Na een fijne dag wandelen hadden vriendinnetje E en ik zin in een lekkere pan goed voedsel, niet al te ingewikkeld om te maken. We hadden bovendien twee hongerige mannen die ook zouden aanschuiven – en dus besloten we een ovenpasta te fabriceren. Deze versie is lichtjes…
Hoi, long time no see!
O jongens, het was op veel fronten een heerlijke zomer. Ik deed en at zo veel dingen dat de tijd/rust om op te schrijven wat dan allemaal, ontbrak.
Dat geeft natuurlijk niet, want vandaag heb ik weer een heel lekker recept voor jullie. Zes jaar geleden zocht ik vriendinnetje Eva op in het zuidelijkste puntje van Spanje en daar aten we werkelijk de lekkerste gnocchi met blauwe kaas-roomsaus-walnoten van de wereld.
Ik probeerde het nog wel eens na te maken, maar zo lekker als daar was het nooit.
Tot gisteren!
Woei, we gaan verhuizen! Daarover later meer op Suushi, dit blijft immers een kookblog. Maar – en daar komt het bruggetje – het is een goede reden om de vriezer eens leeg te eten. Dus wat doe je met een half pakje rundergehakt en een halve ons ontbijtspek? Spaghetti bolognese maken bijvoorbeeld!
![20160411_193531[1]](http://eat.suushi.nl/wp-content/uploads/2016/04/20160411_1935311-220x126.jpg)
Gemiddeld één keer per jaar heb ik een onverklaarbare craving naar pakjes&zakjesvoer. Burrito’s bijvoorbeeld, die maakte mijn stiefvader vroeger altijd. Of lasagnette; dat aten we echt nóóit dus ik heb geen idee waar die hunkering vandaan komt. Plots heb ik dan zin in dat specifieke sausje-met-smaakversterkers, het perfect gefabriceerde smakenpalet van suikers-vetten-eiwit, het gemak waarmee je zo’n maaltijd-zonder-extremen naar binnen hapt. Gelukkig gebeurt dat dus maar één keer per jaar. De rest van de tijd maak ik gewoon lekker zelf lasagne.