Ja hoi eh Suus, kook jij ooit nog wel? Nou, niet zo vaak eerlijk gezegd – maar wel vaker dan ik erover blog, hoor. Zo deed ik in juli een challenge met mezelf waarbij ik 30 dagen lang thuis at aan m’n eigen keukentafel. Op Instagram terug te vinden onder de hashtag #denieuwekeukentafel. Inmiddels is…
De Ottolenghi-hype is wel zo’n beetje voorbij, las ik laatst ergens. Waar zijn kookboeken Plenty en Plenty More niet aan te slepen waren, valt de verkoop van het nieuwe NOPI tegen. En toeval of niet, ik zie NOPI inderdaad al een paar weken schijnbaar onaangeroerd op de kookboekentafel liggen bij m’n plaatselijke bieb.
Zelf ben ik ook nog niet in de verleiding gekomen het boek mee te nemen. Misschien is het een kwestie van verzadiging: Yotam Ottolenghi voorziet je in zijn vorige kookboeken al van zo’n berg heerlijke, maar gecompliceerde recepten, dat je voorlopig vooral denkt OK IK SNAP HET DIT WAS GENOEG LAAT ME MAAR EVEN. I don’t need more of his recipes, I’ve already got plenty, zeg maar – om er even een flauwe woordgrap in te gooien.
Een groezelige, uitgeknipte kopie van een krantenknipsel uit 2008 is het, dit recept dat ooit in de Volkskeuken verscheen. Ik bewaar het voorin mijn exemplaar van De studentenkookgids: soep. Net als overigens een uit NRC Next gescheurd recept voor paasbrood van Janneke Vreugdenhil – wat dat op die plek doet, is me een raadsel, maar ik weet het…
![20160411_193531[1]](http://eat.suushi.nl/wp-content/uploads/2016/04/20160411_1935311-220x126.jpg)
Gemiddeld één keer per jaar heb ik een onverklaarbare craving naar pakjes&zakjesvoer. Burrito’s bijvoorbeeld, die maakte mijn stiefvader vroeger altijd. Of lasagnette; dat aten we echt nóóit dus ik heb geen idee waar die hunkering vandaan komt. Plots heb ik dan zin in dat specifieke sausje-met-smaakversterkers, het perfect gefabriceerde smakenpalet van suikers-vetten-eiwit, het gemak waarmee je zo’n maaltijd-zonder-extremen naar binnen hapt. Gelukkig gebeurt dat dus maar één keer per jaar. De rest van de tijd maak ik gewoon lekker zelf lasagne.
Pesto is één van die dingen die zelfgemaakt duizend keer lekkerder zijn dan uit een potje. Het is ook één van de dingen waarvan veel mensen denken dat het moeilijk en tijdrovend is om zelf te maken. Dus even voor eens en altijd: dat is niet zo. Echt, ik heb niets tegen potjes-pesto hoor (hartstikke handig als je hongerig thuis komt en weinig zin hebt om te koken!), maar vers bereide pesto is een compleet ander product. Als je dat nog nooit hebt geproefd, doe je jezelf volgens mij ernstig tekort.